از ابتدای شكل گیری صنعت بازیسازی تا كنون، تقریباً هر چه بر تعداد قهرمانان مرد در بازی ها افزوده شده، حضور شخصیت های زن در آن ها کمرنگ بوده، زیرا این تفكر همواره وجود داشته كه زن ها به خاطر احساسات قوی و بیش از حد عاطفی، پتانسیل لازم برای تبدیل شدن به یك ابرقهرمان قدرتمند را ندارند. این روند تا قبل از سال 1960 میلادی همچنان پابرجا بود. اما با عرضه عنوان Tomb Raider و جهانی شدن آن، معادلات به هم ریخت و برای اولین بار شاهد درخشش یك زن بودیم. لارا کرافت (Lara Croft) شخصیتی بود كه جای خالی اش به شدت در میان قهرمانان بزرگ این صنعت احساس می شد و Eidos با خلق چنین عنوان و شخصیتی خود را جاودانه کرد.

او دختری است كه به هیچ وجه اسیر و گرفتار احساسات زنانه اش نبوده و هیچ وقت اشك هایش مشاهده نشده یا حتی ترس در وجودش جایی نداشته است. لارا همواره یك زن مستقل و قوی بوده و هیچگاه در تصمیم گیری دچار تزلزل نشده است. او ماجراهای فوق العاده خطرناكی را پشت سر گذاشته و اكنون پس از غیبتی نسبتاً طولانی، در سال 2013 بازگشته، اما بسیار متفاوت تر از آن چیزی كه از او انتظار می رود. ایده بازسازی عناوین بزرگ، بسیار جالب توجه و مثبت به نظر می آید، زیرا چندی پیش Ninja Theory با DmC ثابت كرد كه چطور می توان به یك IP بزرگ جان تازه ای بخشید و تجربه ای متفاوت در یك مجموعه را رقم زد.

Tomb Raider هیچ شماره یا عنوانی ندارد و یك بازسازی محسوب می شود كه پیش از این نمایش های خیره كننده ای داشته و محكوم به موفقیت است. لارا كرافتی كه Crystal Dynamics آن را خلق کرده، بسیار شكننده و آسیب پذیر است. به محض اینكه سختی مشكلات بر او چیره می شود، احساس ضعف و ناتوانی می کند و اشك می ریزد. گاهی اشتباه می كند و به قدم هایی كه برمی دارد، اطمینان كامل ندارد. به دوستان و اطرافیانش وابسته است و هیچگونه سابقه و تجربه ماجراجویی ندارد. به كشتن دشمنانش علاقه ای ندارد و معمولاً سعی می كند با خواهش و تمنا از كشتن آن ها پرهیز كند. آیا Crystal Dynamics توانسته Tomb Raider و قهرمان محبوبش را در حد و اندازه های نام آن بازسازی كند یا خیر؟

داستان

داستان و نحوه روایت آن یكی از اركان بازی های ماجرایی است. قبل از هر نكته ای، باید اشاره كرد كه داستان Tomb Raider توسط خانم ریانا پرچت (Rhianna Pratchett) نویسنده سناریوی جذاب Heavenly Sword به رشته تحریر درآمده است. لارا کرافت، دختر زیبای 21 ساله، مدتی است كه تحصیل در كالج را تمام كرده و سودای ماجراجویی در سر دارد. او به این فكر می كند كه از اوقات فراغت خود نهایت استفاده را ببرد. به همین دلیل به همراه خدمه كشتی Endurance راهی سفری پرمخاطره به مثلث اژدها واقع در جنوب ژاپن می شود. همه چیز تا قبل از رسیدن به مختصات تقریبی آنجا خوب و آرام پیش می رود، اما دقیقاً در زمان استراحت لارا، كشتی دچار سانحه شده و در اثر طوفانی سهمگین، از وسط نصف می شود.

در واقع، آن ها به درخواست لارا برای كشف اسرار و رموز این سرزمین پا به آقیانوس می گذارند. در اولین خطر به وجود آمده، او تا مرز خفگی و غرق شدن، پیش می رود، اما در نهایت نجات پیدا كرده و بیرون می آید. سپس سعی می كند تا خود را به آن سوی كشتی و دیگر همراهانش برساند، اما متأسفانه در این امر موفق نبوده و در آخرین لحظه سقوط می كند و به درون دریا می افتد. مدتی می گذرد و لارا با خوش سانسی در ساحل، بین لاشه های Endurance به هوش می آید. او از دوستانش جدا افتاده و سعی می كند تا موقعیت خود را به آن ها بفهماند، اما ناگهان ضربه ای به سرش خورده و بی هوش می شود.

پس از مدتی، لارا خود را معلق و در بند آویزان شده می بیند. او باید اول به نجات خود فكر كند تا بتواند راهی برای رسیدن به سایر گمشدگان پیدا کند یا حتی در صورت نیاز جان آن ها را نجات دهد. لارا بارها سعی می كند تا از جزیره خارج شود. حتی در این راه دوستانی چون راث (Roth)‌ را از دست می دهد، اما در این امر موفق نبوده و همواره شكست می خورد. او نمی خواهد تنها و بدون بازماندگان جزیره را ترك كند. این جزیره و ساكنانش بی شباهت به دنیای Far Cry 3 و اتفاقات آن نیستند. اشخاص وحشی و خطرناكی در آن وجود دارند كه مهمترین دشمنان لارا در بازی هستند.

لارای جوان، آن باستان شناس همیشگی نیست و حتی بارها در صحبت هایش عنوان می كند كه علاقه ای به مقبره ها ندارد و پیش از این هم آزارش به هیچ موجودی نرسیده است. بسیار كنجكاو و ماجراجو است، اما وحشت و ناامیدی در چشمانش موج می زنند. او همواره با خود تكرار می كند: "من می توانم." داستان بازی به دلیل ویژگی ها و خلق و خوی شخصیتی لارا بسیار متفاوت تر از نسخه های قبل دنبال می شود. نویسنده هیچ گونه ترحمی نسبت به قهرمانشان نكرده و سناریویی پر از اتفاقات خطرناك و طاقت فرسا را برای او نوشته است. طبیعتاً چنین داستانی برای این شخصیت بسیار مناسب است و به یكی از نقاط مثبت بازی تبدیل شده است. به طور كلی، داستان در Tomb Raider با پیش زمینه ای كافی و مناسب شروع می شود و با ریتم مناسبی انگیزه را برای پیشروی ایجاد می كند.

گرافیك

به دلیل اینكه در سال 2013 و انتهای نسل به سر می بریم، انتظارها از گرافیك بازی ها بسیار بالاست. این بدان معناست كه هر بازی ای كه منتشر می شود، باید ویژگی ها و زیبای های خاص خود را در این زمینه داشته باشد تا عنوانی شكست خورده لقب نگیرد. خوشبختانه در همین ابتدا باید اعتراف كنم كه Tomb Raider هم از نظر تكنیكی و هم هنری حرف های زیادی برای گفتن دارد و از نمایش های گذشته اش چیزی فراتر است. موتور Crystal Engine نشان داد که برای چنین عنوانی بسیار مناسب است. گرافیك بازی عملكردی تكان دهنده دارد. هنر سازندگان در این زمینه كاری كرده تا محیط های محدود و نسبتاً بسته بازی احساس گردش در یك بازی Open-World را به مخاطب القاء کنند.

بخش اعظمی از بازی در محیط های جنگلی دنبال می شود. البته Tomb Raider به هیچ وجه Far Cry 3 نیست و سرزندگی آن را ندارد، اما جزئیات بسیار بالا و بافت های باكیفیت در كنار نورپردازی پویا و افكت های آب و باران، به راستی كه آن را لایق ستایش کرده اند. طراحی لوكیشن ها و تنوع آن ها یكی از بخش های مثبت بازی است. مناطق برفی، یک کپی برابر اصل از Uncharted 2 هستند و در گاهی اوقات احساس می کنید که در یک Uncharted با گرافیک پایین قرار دارید! طراحی و مدلسازی شخصیت ها و حیوانات بسیار خوب است. البته عملكرد سازندگان در این بخش كمی متناقض است، زیرا طراحی دشمنان و سایر شخصیت های جانبی به اندازه خود لارا پرجزئیات و طبیعی صورت نگرفته است.

شاید برای قهرمانی همچون لارا هم كم كاری شده باشد، زیرا برای اعضای بدن او، به ویژه موهایش آن طور كه باید و شاید وقت گذاشته نشده و با آنكه پیش از این ایرادهای بسیاری به آن گرفته شده بود، Crystal Dynamics اقدامی برای بازسازی آن نكرده است. تنوع مدل دشمنان محدود به چند شكل و شمایل متفاوت می شود كه بقیه همه از روی آن ها كپی شده اند، طوریکه احساس می کنید بسیاری از دشمنانی كه قبلاً توسط شما كشته شده اند، دوباره سد راهتان می شوند! البته این امر در اكثر بازی ها وجود دارد، اما انتظار می رفت كه برای عنوانی در این سطح و اندازه از تنوع بیشتری برای مدلسازی دشمنان استفاده شود.

در طراحی اعضای بدن برخی شخصیت های جانبی، از چندضلعی های (Polygon) كمی استفاده شده که باعث دور شدن آن ها از شكل واقعی خود شده است. این مشكل در دیگر عنوان ناشر، یعنی Hitman: Absolution هم دیده می شد. همخوانی لب ها با دیالوگ ها نیز خوب است، اما در برخی صحنه ها كمی ناهماهنگی دیده می شود كه جای تعجب دارد. سازندگان در نورپردازی و سایه زنی بسیار وسواس به خرج داده اند که بسیار به نفع بازی تمام شده است. به عنوان مثال، وقتی در حال گردش در جنگل های پوشیده از گیاهان هستید، اصلاً نور خورشید و جلوه هایش را مشاهده نخواهید كرد یا تأثیر نور آتش در محیط های تاریك بسیار طبیعی است و روشنایی اندكی دارد.

هر جا كه كمی نور باشد، اجسام و افراد دارای سایه هستند. این امر بسیار زیبا و طبیعی كار شده است و هیچگونه لبه یا پارگی در سایه ها دیده نمی شود. انیمیشن ها و میان پرده های از پیش پردازش شده، بد نیستند و به دلیل اینكه كمی خشك و مصنوعی جلوه می كنند، واژه "مناسب" برای آن ها كافی است، زیرا اقدامی برای بهبودی آن ها صورت نگرفته و همان هایی هستند كه در سال های گذشته به نمایش درآمده بودند! از همه موارد که بگذریم، باید هوش مصنوعی عالی و كاربردی بازی را ستود كه همواره بازیکنان را به چالش می كشد. عملكرد هوش مصنوعی به بالا رفتن سرعت اكشن بازی کمک زیادی كرده است.

رفتار و اقدامات دشمنان اصلاً قابل پیش بینی نیست. به راحتی حضور لارا را در محیط احساس كرده و به شكل های مختلف به او حمله ور می شوند. در صورتی كه كمترین خطری را احساس كنند، به سرعت پناه می گیرند. اگر هوش مصنوعی حیوانات Assassin’s Creed III را ندیده باشید، رفتار غریزی حیوانات Tomb Raider بسیار طبیعی به نظر می رسد! فیزیك بازی تخریب پذیری خوبی دارد و نمی توان به پناهگاه ها اطمینان كرد. بازی با 30 فریم بر ثانیه اجرا می شود و افت و خیز چندانی ندارد. همچنین برخی باگ های ریز مانند فرو رفتن اعضای بدن لارا در برخی اجسام دیده می شود كه دیدن آن ها دقت بسیاری می خواهد. با در نظر گرفتن مولتی پلتفرم بودن Tomb Raider با یك عنوان خوش ساخت گرافیكی طرف هستیم كه تأثیر بسزایی بر زیبای های دنیای این بازی گذاشته است.

موسیقی/صداگذاری

صداگذاری در این بازی كمك زیادی به واقعی تر شدن گیم پلی كرده است. پیش از این، صداپیشگی لارا بر عهده کیلی هاوس (Keeley Hawes) بوده كه صدای قوی و مقتدارانه او احساس صلابت یک زن قهرمان را به خوبی انتقال می داد، اما از آنجایی كه لارا در این نسخه به كلی زیر و رو شده، نیاز بود تا صداپیشه او نیز تغییر كند. به همین دلیل از خانم کامیلا لودینگتون (Camilla Luddington) بازیگر بریتانیایی 29 ساله، برای این كار استفاده شد. نتیجه این تغییرات، صدایی به مراتب جوان تر و شكننده تر شد كه احساس هراس و ناامیدی را به خوبی القا می كند. برای صدا گذاری بخشی از دشمنان از زبان روسی یا حتی ژاپنی استفاده شده كه لهجه خاص آن ها به خوبی مشخص است.

سایر افكت های صوتی نظیر صدای آب در آبشارها و رودخانه ها بسیار طبیعی هستند و صدای پرندگان و حیوانات در جنگل شنیده می شود. برای اسلحه ها از افكت های خاصی استفاده شده و حتی كمان مخصوص لارا صدای مخصوص به خودش را دارد. جیسون گریوز (Jason Graves) پس از موفقیتی که در آهنگسازی سه گانه Dead Space بدست آورد، تصمیم به تغییر فضا گرفت و Tomb Raider را به عنوان کار بعدی خود انتخاب کرد. این آهنگساز جوان و خلاق، علاوه بر استفاده از سازهای رایج موسیقی، با کمک یک تیم فنی دست به ساخت ادوات جدیدی زد و توسط آن ها صداهای جالبی را برای صحنه های پرتنش خلق کرد. موسیقی در Tomb Raider دو فصل متفاوت دارد.

یكی زمانی است كه موزیك پخش می شود و دیگری هنگامی است كه موزیك پخش نمی شود یا اینكه كمتر به گوش می رسد. فصل دوم بخش عمده بازی را تشكیل می دهد، یعنی در بسیاری از لحظه ها، تنها سایر افكت های صوتی مانند صدا و ناله های لارا یا صدای باد و باران و شلیك اسلحه ها به گوش می رسند. قطعات تنوع بالایی دارند و كمك زیادی به مهیج کردن گیم پلی می كنند. هر وقت صدای موزیك هیجان انگیز بازی را شنیدید، مطمئن باشید که اتفاقی در راه است! در درون مقبره ها و راهروهای تاریك قطعاتی با تم محلی و كلاسیك بومیان قدیمی جزیره به گوش می رسند كه بسیار گوشنواز هستند و حالتی رمز آلود دارند. پس می توان خلاصه كرد كه قطعات موزیك ساخته شده در این بازی كاملاً در خدمت گیم پلی بازی هستند.

گیم پلی

باید گفت كه بار اصلی در Tomb Raider را گیم پلی به دوش كشیده و دوستداران قدیمی این مجموعه بیش از هر چیزی نگران بودند كه لطمه ای به آن وارد شود، اما خوشبختانه نتیجه كار، عنوانی شد كه به مراتب مهیج تر و سرگرم كننده تر از بازی های قبلی است. باید اعتراف كنم كه بیش از هر چیز، شباهت های غیر قابل انكار این بازی با شاهكار Naughty Dog ملموس است. در بسیاری از صحنه ها یاد و خاطره Uncahrted 3 در این بازی تداعی می شود، اما این الهام گیری ها با ظرافت خاصی پیاده سازی شده اند. Tomb Raider‌ همچنان یك بازی اكشن ماجرایی با المان های نقش آفرینی است.

تغییرات خلق و خویی و شخصیتی لارا باعث شده تا فصل جدیدی از ماجراجویی را در این مجموعه شاهد باشیم. Tomb Raider همان عنوانی است كه در سال های گذشته E3‌ را از آن خود كرده بود. همه چیز در یك جمله عالی است. از چتربازی هیجان انگیز گرفته تا حل معماها و یا حتی درگیری های مستقیم و نفس گیر. همانند بسیاری از عناوین روز، مقداری مخفی-كاری نیز چاشنی بازی شده است. Tomb Raider شروعی طوفانی دارد و تا آخرین سكانس همین روند ادامه پیدا می کند و هیچگاه افت نمی كند. مراحل، ساختاری خطی دارند، اما این امر اصلاً لطمه ای به بازی وارد نكرده و هنر سازندگان در طراحی جزیره باعث شده تا احساس انجام یك بازی Open-World به بازیكن دست بدهد.

به طور كلی، گیم پلی این بازی تمركز ویژه ای روی مقوله "تلاش برای بقا" دارد و بخش عمده ای از آن شامل حل معماها می شود كه بسیار متنوع و سرگرم كننده طراحی شده اند، اما اکثر آن ها سطحی و آسان هستند. فصل دوم گیم پلی به شكار حیوانات و درگیری های تن به تن و غیر مستقیم با دشمنان مربوط می شود. البته شكار كمرنگ تر از بخش های دیگر است و بیشتر به مراحل فرعی و Mini-Gameها شباهت دارد، اما در برخی از مراحل، به خصوص اوایل بازی، تأثیر زیادی در پیشرفت بازی خواهد داشت. لارا برای مقابله با خطرات از هر دو سلاح گرم و سرد استفاده می كند و توانایی حمل یك سلاح گرم سبك و دو سلاح سنگین را در كنار كمانش دارد.

وقتی به محل استقرار دشمنان نزدیك می شوید، او به صورت خودكار نیم خیز شده و در این هنگام باید خود را به نزدیک ترین برسانید. سیستم كاورگیری حالت نامتعارفی دارد و مدتی طول می کشد تا به آن عادت كنید. راه های گوناگونی برای نابودسازی دشمنان وجود دارند. می توان بی سر و صدا از پشت به آن ها نزدیك شد و کارشان را یکسره کرد یا حتی از فاصله زیاد با كمان دشمنان را Headshot‌ كرد. همچنین می شود با تیراندازی دریایی از خون راه انداخت و دشمنان را یكی پس از دیگری نابود كرد. چنین قابلیت هایی باعث می شوند تا با یك گیم پلی تعاملی طرف باشیم. آخرین فصل از گیم پلی مربوط به پلتفرمینگ و گذشتن از موانع طبیعی است.

لارا یك انسان معمولی است، اما قابلیت هایش در طول بازی بهبود می یابند تا در نهایت به همان مهاجم مقبره معروف تبدیل شود. با استفاده از کلنگ مخصوصش از صخره ها بالا می رود یا از طناب ها برای نقل مكان استفاده می کند. یكی از المان های حذف شده از این بازی، امكان شنا كردن در آب ها است كه بسیار ناراحت كننده به نظر می رسد. برخی سكانس های بازی كه محدود به یك سری QTE می شوند، بسیار مهیج و جالب هستند. در بخش هایی از بازی مكان هایی به نام Base Camp وجود دارند كه می توانید از آن ها برای ذخیره بازی، ارتقاء سلاح ها و قابلیت های شخصی و Fast Travel استفاده کنید.

کاملاً مشخص است که این بخش از روی بازی Dark Souls الگوبرداری شده است. در بازی سیستمی به نام Survival Instincts وجود دارد كه پیش از این با نام های متفاوتی در بازی هایی همچون یا Assassin's Creed و Hitman دیده شده اند. از این قابلیت برای مشخص كردن هدف، آیتم های مخفی و دشمنان استفاده می شود. یكی از ویژگی های مهم بازی های این نسل وجود بخش چندنفره در آن ها است كه Tomb Raider هم برای اولین بار از این حالت بهره می برد. برای این قسمت، مدهای متنوعی همچون Survivors یا Scavengers در نظر گرفته شده است. خلاقیت برای به دام انداختن دشمنان حرف اول را می زند كه نوع آن به خودتان بستگی دارد. لازم به ذكر است كه بخش چندنفره توسط Eidos Montreal به صورت كاملاً مستقل ساخته شده است.

نتیجه گیری

از همان نمایش های ابتدایی مشخص بود كه Tomb Raider حرف های زیادی برای گفتن دارد. Crystal Dynamics نشان داد كه حتی در این نسل هم می توان عنوانی خلاقانه ساخت كه با وجود صحنه های دراماتیك، همگان را تحت تأثیر قرار دهد. عناوینی همچون DmC و Tomb Raider ثابت كردند كه بازسازی مجموعه های بزرگ، ایده بسیار خوبی است که می تواند جان تازه ای به هر سری کهنه کار ببخشد.

نویسنده: علی رضایی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: